Ik, allé wij eigenlijk, wij wandelen al héél lang maar de vorm van wandelen is doorheen de tijd wel hard veranderd.
17 Jaar geleden toen we elkaar leerden kennen wandelden wij elk weekend en op mooie avonden door onze favoriete steden. Op zoek naar verborgen plekjes en hoekjes in de stad. Uren zwerfden wij door de stad, binnengaan deden we zelden, hoogst uitzonderlijk. Luisterend of pratend, zwijgend of observerend, oog voor de omgeving maar vooral gefocust op elkaar …

Ik denk dat we daar onze, toen nog niet ontdekte, passie voor wandelen hebben gezaaid. Dat heilzame ritme van traagheid, tijd voor de omgeving en voor elkaar, samen en toch in je eigen gedachten verzonken zitten. De cadans en repetitieve automatisme van je tred die je in een soort rust of trance brengt.

Wandelen is doorheen de jaren steeds de rode draad geweest in onze relatie. In het begin zéér enthousiast met uitkijken naar het weekend waarin we diep in de Ardennen kilometers en hoogtemeters gingen vreten, zo ongerept mogelijk in de woeste natuur met stafkaart en kompas. Avontuur!

Dat doen we nog steeds maar dat is ook geëvolueerd nu.

We wandelen nog steeds fanatiek, afstanden en hoogtemeters zijn nog altijd een onderdeel van onze wandelbeleving.
Maar wij hebben in combinatie met een aantal andere zaken, wandelen als onderdeel van onze levensstijl gemaakt. Wandelen is een bijna dagelijkse routine geworden. Meestal ’s morgens vroeg een kleine wandeling in een vlakbij gelegen natuurgebied, soms als middagpauze, soms lukt het niet met de planning, morgen beter dan hopelijk.

Hetzelfde met fietsen, vroeger in kudde kilometers malen. Nu zijn mijn fietstochten lang maar traag, tijd nemen om te stoppen te genieten, te fotograferen, praatjes met voorbijgangers maken … Ik noem het ook wandelen met de fiets.

Dat wandelen is naast een fysieke activiteit, die niet destructief is voor spieren en gewrichten, ook een mentale activiteit. Een hele belangrijke zelfs. Beide zijn we zelfstandig actief in een competitieve markt, twee dochters opvoeden, … Een mentale en fysiek balans houden is een uitdaging en daar brengt dat wandelen ook soelaas. Wij vinden het meeste steun bij elkaar tijdens onze wandelingen, kort of lang, problemen lijken zo groot niet meer of een oplossing bied zich aan. Onderlinge disputen worden uitgepraat of geminimaliseerd door ze in context te zetten. Lichte wandelingen geven energie in vermoeide periodes. We hebben al stevige watertjes doorzwemmen als koppel en gezin. Ik kan zeggen, met hand op het hart, dat wandelen onze beste therapie is.

Dat we nog steeds voor kwaliteit gaan in onze wandelingen staat buiten kijf. Maar we hebben leren appreciëren wat er rondom ons ligt of wat er op de plek en locatie waar we zijn mogelijk is. Natuur en rust zijn een must tijdens een wandeling, maar we maken graag de compromis met onszelf om toch het beste uit de wandeling, onszelf en de omgeving te halen.